grafika z wizerunkiem Norberta Barlickiego, nazwą stowarzyszenia i Nagrody
Stowarzyszenie Rzeczpospolita Obywatelska ogłosiła w maju br. kolejną edycję Nagrody Samorządowej im. Norberta Barlickiego. Wyróżnienie jest przyznawane osobom fizycznym i prawnym związanym z samorządem terytorialnym za działania na rzecz wspólnot samorządowych w Polsce. Nagroda nadawana jest w kilku kategoriach: Samorząd Miejski, Samorząd Powiatowy, Samorząd Województwa, Jednostka Samorządu Terytorialnego, Organizacja Pozarządowa, Całokształt Działań na rzecz Samorządu Terytorialnego, Firma Przyjazna Samorządowi.
W tegorocznej edycji, w kategorii Jednostka Samorządu Terytorialnego uhonorowano miasto Malbork.
Nagrody wręczane są tym, którzy w swojej pracy realizują ideę postępu i równości, odwołując się do najlepszych tradycji promowanych przez przedwojennego polityka Norberta Barlickiego, który został zamordowany w 1941 roku w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
Laureatów Nagrody za rok 2020 wyłoniła Kapituła pod przewodnictwem Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Patronat medialny nad tegoroczną edycją Nagrody objął tygodnik „Przegląd”.
Gala wręczenia Nagrody miał odbyć się 6 listopada br. w Krakowie, jednak ze względu na sytuację epidemiologiczną wyróżnienia zostaną przekazane laureatom w innej formie i innym terminie.
Więcej o Norbercie Barlickim:
Urodził się 6 czerwca 1880 r. w Sieciechowie k/Kozienic. W 1900 ukończył gimnazjum w Radomiu, a w 1904 prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1906 i 1909 studiował również socjologię i ekonomię w Brukseli i Petersburgu. W latach1907-1917 pracował, jako nauczyciel gimnazjalny. Członek Polskiej Partii Socjalistycznej od 1902. W latach 1904–1905 działał w Zagłębiu Dąbrowskim (redagował tam „Kurier Sosnowiecki”). Potem pracował w Warszawie, Łodzi i Wilnie. W trakcie rozłamu w PPS, do jakiego doszło w 1906,opowiedział się po stronie PPS-Lewica. Aresztowany przez rosyjską policję w 1911 pod zarzutem działalności rewolucyjnej. Krótko więziony na Pawiaku w Warszawie. Od maja 1916 do maja 1918 był radnym miejskim w Warszawie, wybranym z listy PPS. Za protest przeciw traktatowi brzeskiemu i odczytanie deklaracji w sprawie wolnych wyborów do Rady Stanu został aresztowany przez władze niemieckie i uwięziony w twierdzy modlińskiej. Zwolniony po siedmiu miesiącach, w dniu powrotu do Warszawy Józefa Piłsudskiego –11 listopada 1918. Po odzyskaniu niepodległości, od 1918, działacz zjednoczonej Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1919 wybrany w skład Rady Naczelnej PPS (był członkiem Rady przez cały okres międzywojenny). W latach 1926–1931 przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. W 1928 po inspirowanym przez sanację rozłamie w warszawskiej organizacji PPS stanął na czele Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego PPS w Warszawie. Następnie do 1931 przewodniczył okręgowi warszawskiemu PPS.W wolnej Polsce piastował różne funkcje publiczne. W latach1918-1919 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w gabinecie Jędrzeja Moraczewskiego. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 powołany w skład Rady Obrony Państwa. Od sierpnia1920 do marca 1921 uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze. W gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego, od lutego do kwietnia 1926 minister robót publicznych. Od 1919 czterokrotnie wybierany Posłem na Sejm RP z okręgu warszawskiego. W 1919, 1922 i 1928 z listy PPS, a w 1930 z listy Centrolewu. W latach 1920-1926 był przewodniczącym Związku Parlamentarnego PPS (klubu poselskiego PPS). Mandat poselski sprawował do 1933. Jako czołowy działacz Centrolewu i przeciwnik dyktatury sanacyjnej oskarżony został w procesie brzeskim. W1932 został skazany na dwa i pół roku więzienia. Wyrok, od 25 listopada 1933 do 8 maja 1934, odbył w więzieniu mokotowskim w Warszawie.
W 1937 Rada Miejska w Łodzi wybrała go prezydentem miasta. Nie objął jednak stanowiska z powodu sprzeciwu Ministra Spraw Wewnętrznych i rozwiązania łódzkich władz samorządowych. W czasie okupacji hitlerowskiej jeden z przywódców konspiracyjnej lewicy socjalistycznej. W podziemiu wydawał pismo „Chłop i Robotnik”. W dniu 21 kwietnia 1940 aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zginął tam 6 sierpnia 1941 r.
informacja: Stowarzyszenie Rzeczpospolita Obywatelska
Nagrody wręczane są tym, którzy w swojej pracy realizują ideę postępu i równości, odwołując się do najlepszych tradycji promowanych przez przedwojennego polityka Norberta Barlickiego, który został zamordowany w 1941 roku w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
Laureatów Nagrody za rok 2020 wyłoniła Kapituła pod przewodnictwem Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Patronat medialny nad tegoroczną edycją Nagrody objął tygodnik „Przegląd”.
Gala wręczenia Nagrody miał odbyć się 6 listopada br. w Krakowie, jednak ze względu na sytuację epidemiologiczną wyróżnienia zostaną przekazane laureatom w innej formie i innym terminie.
Więcej o Norbercie Barlickim:
Urodził się 6 czerwca 1880 r. w Sieciechowie k/Kozienic. W 1900 ukończył gimnazjum w Radomiu, a w 1904 prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1906 i 1909 studiował również socjologię i ekonomię w Brukseli i Petersburgu. W latach1907-1917 pracował, jako nauczyciel gimnazjalny. Członek Polskiej Partii Socjalistycznej od 1902. W latach 1904–1905 działał w Zagłębiu Dąbrowskim (redagował tam „Kurier Sosnowiecki”). Potem pracował w Warszawie, Łodzi i Wilnie. W trakcie rozłamu w PPS, do jakiego doszło w 1906,opowiedział się po stronie PPS-Lewica. Aresztowany przez rosyjską policję w 1911 pod zarzutem działalności rewolucyjnej. Krótko więziony na Pawiaku w Warszawie. Od maja 1916 do maja 1918 był radnym miejskim w Warszawie, wybranym z listy PPS. Za protest przeciw traktatowi brzeskiemu i odczytanie deklaracji w sprawie wolnych wyborów do Rady Stanu został aresztowany przez władze niemieckie i uwięziony w twierdzy modlińskiej. Zwolniony po siedmiu miesiącach, w dniu powrotu do Warszawy Józefa Piłsudskiego –11 listopada 1918. Po odzyskaniu niepodległości, od 1918, działacz zjednoczonej Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1919 wybrany w skład Rady Naczelnej PPS (był członkiem Rady przez cały okres międzywojenny). W latach 1926–1931 przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. W 1928 po inspirowanym przez sanację rozłamie w warszawskiej organizacji PPS stanął na czele Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego PPS w Warszawie. Następnie do 1931 przewodniczył okręgowi warszawskiemu PPS.W wolnej Polsce piastował różne funkcje publiczne. W latach1918-1919 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w gabinecie Jędrzeja Moraczewskiego. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 powołany w skład Rady Obrony Państwa. Od sierpnia1920 do marca 1921 uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze. W gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego, od lutego do kwietnia 1926 minister robót publicznych. Od 1919 czterokrotnie wybierany Posłem na Sejm RP z okręgu warszawskiego. W 1919, 1922 i 1928 z listy PPS, a w 1930 z listy Centrolewu. W latach 1920-1926 był przewodniczącym Związku Parlamentarnego PPS (klubu poselskiego PPS). Mandat poselski sprawował do 1933. Jako czołowy działacz Centrolewu i przeciwnik dyktatury sanacyjnej oskarżony został w procesie brzeskim. W1932 został skazany na dwa i pół roku więzienia. Wyrok, od 25 listopada 1933 do 8 maja 1934, odbył w więzieniu mokotowskim w Warszawie.
W 1937 Rada Miejska w Łodzi wybrała go prezydentem miasta. Nie objął jednak stanowiska z powodu sprzeciwu Ministra Spraw Wewnętrznych i rozwiązania łódzkich władz samorządowych. W czasie okupacji hitlerowskiej jeden z przywódców konspiracyjnej lewicy socjalistycznej. W podziemiu wydawał pismo „Chłop i Robotnik”. W dniu 21 kwietnia 1940 aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zginął tam 6 sierpnia 1941 r.
informacja: Stowarzyszenie Rzeczpospolita Obywatelska
